Ομάρ (2013) (ελλ.υπότιτλοι)

Μία συγκινητική ιστορία αγάπης, με φόντο τη διχοτομημένη Παλαιστίνη και ήρωες δύο νεαρούς, η αγάπη των οποίων πέφτει θύμα, του πολέμου, των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ, με τις οργανώσεις για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Η ταινία του Χάνι Αμπού Ασάντ, έχει συμπεριληφθεί στην πεντάδα των υποψηφίων για Όσκαρ δημιουργιών, καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για το 2014.

Ο Ομάρ είναι συνηθισμένος να αποφεύγει τις σφαίρες των σκοπών όταν περνά το Τείχος που χωρίζει στα δύο την πόλη ώστε να επισκεφθεί την κρυφή του αγάπη, τη Νάντια. Αλλά η κατεχόμενη Παλαιστίνη δεν γνωρίζει ούτε την απλή αγάπη, ούτε τον ξεκάθαρο πόλεμο. Στην άλλη μεριά του τείχους, ο ευαίσθητος νεαρός φούρναρης, Ομάρ, γίνεται ένας μαχητής της ελευθερίας, ο οποίος θα χρειαστεί να έρθει αντιμέτωπος με οδυνηρές επιλογές για τη ζωή και το τι σημαίνει να είσαι άνδρας. Όταν ο Ομάρ συλλαμβάνεται μετά από μία θανατηφόρα πράξη αντίστασης, ξεκινά ένα παιχνίδι γάτας και ποντικού με την στρατιωτική αστυνομία. Η καχυποψία και ο φόβος της προδοσίας απειλούν να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του Ομάρ στους συνεργούς και παιδικούς του φίλους, Αμτζάντ και Τάρεκ, ο στρατευμένος αδελφός της Νάντια. Τα αισθήματα του Ομάρ δεν αργούν να γίνουν τόσο διχασμένα όσο και το Παλαιστινιακό τοπίο. Αλλά, σύντομα, γίνεται εμφανές ότι οτιδήποτε κάνει, είναι εξαιτίας της αγάπης του για τη Νάντια.

Δείτε την από ΕΔΩ

 

Her / Δικός της (2013) (ελλ. υπότιτλοι)

περίληψη

Από τη ματιά του υποψήφιου για Οσκαρ σκηνοθέτη Σπάικ Τζόνζι μια ιστορία αγάπης η οποία εξερευνά την εξέλιξη της φύσης της αγάπης και τους κινδύνους της μοναξιάς στον σύγχρονο κόσμο.

υπόθεση

Τοποθετημένη στο Λος Αντζελες, στο εγγύς μέλλον, η ταινία ακολουθεί τον Θίοντορ, έναν ιδιόμορφο, τρυφερό άνδρα ο οποίος βγάζει τα προς το ζην γράφοντας συγκινητικές, προσωπικές επιστολές για άλλους ανθρώπους. Πληγωμένος από το τέλος μιας μακρόχρονης σχέσης, ενθουσιάζεται από ένα νέο, εξελιγμένο λειτουργικό σύστημα, το οποίο υπόσχεται να είναι μια διαισθητική και μοναδική οντότητα. Με την εγκατάστασή του, απολαμβάνει τη γνωριμία του με τη «Σαμάνθα», μια έξυπνη γυναικεία φωνή η οποία διαθέτει ενόραση, ευαισθησία και απρόσμενο χιούμορ. Καθώς οι ανάγκες της και οι επιθυμίες της μεγαλώνουν, παράλληλα με τις δικές του, η φιλία τους εμβαθύνει σε έναν αναπόφευκτο έρωτα.

Πηγή: http://www.clickatlife.gr/cinema/movie/6156/dikos-tis

Δείτε την από ΕΔΩ

Helium (2014) (αγγλικοί υπότιτλοι)

 

Ένα άρρωστο μικρό αγόρι που νοσηλεύεται, βρίσκει ελπίδα και χαρά μέσα από τις ιστορίες ενός επιστάτη του νοσοκομείου για ένα μαγικό μέρος στον ουρανό που λέγεται Ήλιο. Ο φανταστικός αυτός κόσμος γίνεται ένα καταφύγιο, δίνοντας του την ευκαιρία να ταξιδεύει μακριά από τη θλιβερή πραγματικότητα..
Αποτελεί την φετινή νικήτρια ταινία μικρού μήκους στα βραβεία της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου στην κατηγορία Live Action και έρχεται από τη Δανία. Η σκηνοθεσία ανήκει στον Anders Walter, ο οποίος εκτός από το γεγονός ότι μας παρουσιάζει μια απίστευτα συγκινητική -όχι όμως μελοδραματική- ιστορία με έναν τρυφερό και σεβαστό τρόπο, χρησιμοποιεί ειδικά επεξεργασμένες εικόνες/εφέ, ένα εγχείρημα αρκετά δύσκολο για μια ταινία χαμηλού προϋπολογισμού. Μέσα σε 23′ μόλις λεπτά μας παραδίδει σε έναν κόσμο γεμάτο χρώματα και ευτυχία έτσι που μόνο μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού θα μπορούσαμε να δούμε..

 

 

http://cinemanazitiseis.blogspot.gr/2014/03/helium-2014.html

Συνάντηση εξ αποστάσεως..

Συνάντησα ένα κορίτσι με μια παιδική καρδιά που είχε το βλέμμα της στ’αστέρια.

Συνάντησα κι εμένα. Ήμουν άστρο με κοιτούσε κι έριχνα φώς στα μάτια της.

Η απόσταση μας έδινε ζωή,μας τάιζε. Μαζί καταργούσαμε το χρόνο!

Δεν θα έρθω ποτέ κοντά σε σένα μου έλεγε,απλώς δως μου το φώς σου για να μείνω παιδί!

 

Ξύπνησα όνειρο ήταν,ενώ στο ραδιόφωνο έπαιζε το Attinse..

 

 

“Καμιά σημαία, καμιά πατρίδα
δε θα μπορέσει να σου πει
όσα σου λέει μια φωτογραφία
που σε κρατάει μικρό παιδί.”

 

 

 

 

 

 

τα πέντε καθημερινά προσωπεία του ελληνικού φασισμού

risinggalaxy

Την ίδια εβδομάδα: 

Καταδίκη του δημιουργού της σελίδας του Γέροντα Παστίτσιου, για “εξύβριση των θείων”.

Αστυνομικοδικαστικό πραξικόπημα ενάντια στον αναρχικό κώστα Σακκά με κατασκευασμένη κατηγορία. Κατάρρευση του κατασκευασμένου κατηγορητηρίου στη δίκη του αναρχικού Θεοφίλου. Δάσκαλος έβαζε τα παιδιά του να χτυπούν το ένα το άλλο για τιμωρία. Το Σ.τ.Ε. αποφασίζει πως οι περικοπές στους μισθούς των ενστόλων είναι αντισυνταγματικές γιατί θίγουν τον “σκληρό πυρήνα του κράτους”.  Τραμπουκισμοί και ξυλοδαρμός τρανς στο Μετρό και στα Εξάρχεια. Οδηγός λεωφορείου δεν αφήνει άστεγο να ανέβει επειδή “θα κολλήσει το λεωφορείο ασθένειες”. Ο τραγουδιστής Πετρέλης τραγουδά “Το χαστούκι”, εξηγώντας πως μια γυναίκα “τα θέλει” και τρώει ξύλο.

Εννέα παιδιά και τρείς γυναίκες πνιγμένοι στο Αιγαίο με μάρτυρες να κάνουν λόγο για “ευθύνες του Λιμενικού”….. 

View original post 1,665 more words

The Book Thief (2013) (ελλ.υπότιτλοι)

Το The Book Thief είναι μια ταινία για το Ολοκαύτωμα ειδομένη μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, που βασίζεται στο ομώνυμο μπεστ σέλλερ του Αυστραλού συγγραφέα Markus Zusak, που εκδόθηκε το 2006 και έμεινε στη λίστα των best sellers για περισσότερες από 230 εβδομάδες.

Η ταινία επικεντρώνεται σε ένα 9χρονο κορίτσι, την Liesel (Sophie Nélisse), η οποία παραμονές του Β΄ παγκοσμίου πολέμου δίνεται για υιοθεσία σε μια φτωχή οικογένεια της εργατικής τάξης. Η Liesel κλέβει το πρώτο της βιβλίο πριν καν μάθει να διαβάζει και αυτό θα αποτελέσει την αρχή της μεγάλης της αγάπης για τα βιβλία. Ενώ διδάσκεται από τον θετό της πατέρα με τον οποίο αποκτά μια πολύ δυνατή σχέση, ξεσπάει ο πόλεμος όπου βρίσκει την οικογένεια να κρύβει στο υπόγειό τους τον Max, έναν νεαρό Εβραίο.

Από τις πολλές μεταφορές του βιβλίου Το Ημερολόγιο της Άννα Φρανκ, μέχρι το The Boy in the Striped Pyjamas, το Ολοκαύτωμα έχει αποτελέσει πολλές φορές το κεντρικό θέμα από την οπτική παιδιών, αυτό ωστόσο έχει τη ιδιαιτερότητα ότι η αφήγηση γίνεται από τον Θάνατο, αφήγηση η οποία έχει μεταφερθεί από το βιβλίο και στην ταινία, αν και δεν έχει γίνει γνωστό ποιός ηθοποιός θα δανείσει τη φωνή του.

Στους ρόλους των θετών γονιών της Liesel είναι ο Geoffrey Rush και η Emily Watson, ενώ τον Max θα ερμηνεύσει ο Ben Schnetzer. Η σκηνοθεσία είναι του Brian Percival, γνωστού κυρίως από το Downton Abbey που έχει σκηνοθετήσει έξι επεισόδια και η μεταφορά σε σενάριο είναι του Markus Zusak στην πρώτη του κινηματογραφική προσπάθεια.

Πηγή: http://www.pame-cinema.gr

Δείτε την από ΕΔΩ

Το Λιβάδι που Δακρύζει (Ολόκληρη) [2004]

Μια ομάδα ξεριζωμένων Ελλήνων της Οδησσού φτάνει σε ένα βαλτότοπο της Ελλάδας που ορίζεται ένα ποτάμι που τον διασχίζει. Οι πρόσφυγες στεριώνουν εκεί έναν οικισμό προσπαθώντας να ξανακτίσουν τη ζωή τους. Μια οικογένεια κυριαρχεί. Ο πατέρας αυστηρός και πείσμων, μετά το θάνατο της γυναίκας του θα θελήσει να παντρευτεί την Ελένη, ένα κοριτσάκι που μεγάλωσε στο σπίτι του αφού το είχαν περιμαζέψει στο φευγιό τους μέσα στο χαμό του διωγμού.
Ο γάμος δεν θα γίνει ποτέ και η Ελένη το σκάει με το γιο του που αγαπιούνται από παιδιά
Η περιπλάνηση των δύο νέων στην Ελλάδα, με την προστασία μιας ομάδας μουσικών, μετατρέπεται σε μια τραγική ιστορία. Η ταραγμένη πολιτική σκηνή οδηγεί τους νέους να αντιμετωπίσουν μια σειρά από γεγονότα που σημαδεύουν οριστικά τη ζωή τους. Μη μπορώντας να στεριώσουν πουθενά, κουβαλώντας την κατάρα του πατέρα για την προδοσία, ο νέος θα αναγκαστεί να φύγει στην Αμερική σε αναζήτηση μιας καλύτερης μοίρα. Η Ελένη, μόνη της πλέον θα βιώσει τη φρίκη του πολέμου και του εμφύλιου, χάνοντας και τα δυο της παιδιά. Μετά από διαδοχικές φυλακίσεις για αντιστασιακή δράση θα εξοριστεί από την πατρίδα που νόμισε ότι είχε βρει φτάνοντας μια μέρα μικρό παιδάκι στην Ελλάδα.

 

Δείτε την από εδώ:

“Phoebe in Wonderland” (ελλ. υπότιτλοι) (2008)

H Φοίβη είναι ένα μικρό κορίτσι που δυσκολεύεται να ακολουθήσει τους κανόνες που της επιβάλει το περιβάλλον της.
Όταν της δίνεται η δυνατότητα να πρωταγωνιστήσει στο θεατρικό έργο του σχολείου της Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, όλοι αντιλαμβάνονται πόσο χαρισματική και ταλαντούχα είναι. Όμως η Φοίβη, όπως η αγαπημένη της ηρωίδα Αλίκη, αρχίζει σιγά σιγά να ξεφεύγει από το κόσμο που τη περιβάλλει και να εισέρχεται σε έναν δικό της, καινούριο κόσμο, στον κόσμο που θα ήθελε να ζει. Οι γονείς της σύντομα συνειδητοποιούν ότι η Φοίβη κινδυνεύει να παγιδευτεί για πάντα στο φανταστικό της κόσμο…

 

Δείτε την ολόκληρη από εδώ:

“Πλούσιες χώρες – φτωχοί λαοί”

Ενώ ο δυτικός κόσμος συνεχίζει να προοδεύει, ο τρίτος κόσμος αντιμετωπίζει φτώχεια, επιδημίες, πολέμους, μόλυνση του περιβάλλοντος, παιδική θνησιμότητα.
Πόσο φτωχές είναι όμως στην πραγματικότητα οι χώρες του τρίτου κόσμου και πόσο πλούσιες οι “ανεπτυγμένες”

“Upstream Color” 2013 (ελλ.υπότιτλοι)

 

Τι δουλειά έχει η Kris (Amy Seimetz) να περιφέρεται στους δρόμους δίχως συναίσθηση των πράξεών της; Ποιοι είναι αυτοί που την παρακολουθούν; Ποιος είναι ο Jeff (Shane Carruth) που μπαίνει αργότερα στην ζωή της; Έχουν μήπως οι δυο τους κάποια προηγούμενη σχέση; Είναι τα πάντα μια μεγάλη συνωμοσία; Τι είναι οι σκωληκοειδείς μικροοργανισμοί και η μπλε περίεργη ουσία που εκκρίνουν; Ποιος ευθύνεται για όλα αυτά; Υπάρχει αρχή; Υπάρχει τέλος; Μας ενδιαφέρουν τελικά οι απαντήσεις; Παραδόξως, όχι. Και αυτό όχι γιατί τίποτα δεν έχει σημασία, αλλά γιατί ο Shane Carruth καταφέρνει με το Upstream Color να κάνει το αδιανόητο: να προσφέρει μία ταινία σε πλήρη επικοινωνία με τον κάθε θεατή, που εισάγει μια επαναστατική φόρμα στην αφήγηση και δίνει στον όρο “πολλαπλή ανάγνωση” νέες, επικές, διαστάσεις.  

O Shane Carruth, μέχρι τώρα, είχε να επιδείξει στην φιλμογραφία του μόλις μία ταινία. Το Primer είχε γίνει η έκπληξη του Sundance του 2004, τινάζοντας στον αέρα τα εγκεφαλικά κύτταρα όσων προσπαθούσαν να το αποκρυπτογραφήσουν. Ουσιαστικά μία ταινία για το ταξίδι στο χρόνο, το Primer ήταν τόσο πυκνό στον διάλογο και τόσο αναλυτικό στην επιστημονική βάση της θεωρίας του, που έβαλε σε μία νύχτα τον Shane Carruth στον χάρτη των πιο υποσχόμενων νέων δημιουργών. Των πιο υποσχόμενων νέων δημιουργών που, ανεξήγητα, χρειάστηκε να περάσουν εννιά ολόκληρα χρόνια μέχρι να παρουσιάσουν την δεύτερη δουλειά τους.

 

Στο Upstream Color, o Carruth πηγαίνει ακριβώς στο άλλο άκρο. Ελαχιστοποιεί τους διαλόγους, ενσωματώνει στην αφήγηση με ιδιαίτερο τρόπο την χρήση της μουσικής (που ο ίδιος συνέθεσε), χρησιμοποιεί το φρενήρες μοντάζ (που ο ίδιος έκανε μαζί με τον David Lowery) για να γκρεμίσει τις έννοιες του χώρου και του χρόνου, δημιουργεί μια πλήρως συναισθητική γλώσσα για να μιλήσει στον θεατή και υφαίνει μια ιστορία, που, εσκεμμένα, απέχει από ακριβείς λεπτομέρειες για να μιλήσει για κάτι ευρύτερο και οικουμενικό.

 

Το τι ακριβώς είναι αυτό ο Carruth το αφήνει να το ανακαλύψει ο θεατής. Δεν είναι ότι η ταινία δεν έχει πλοκή. Ο Carruth φροντίζει, εξάλλου, να μας πει επαρκείς πληροφορίες για να καταλάβουμε την κατεύθυνση της ιστορίας. Αλλά, παράλληλα, περιορίζει την αφήγηση στην προσωπική οπτική των πρωταγωνιστών. Μαθαίνουμε μόνο όσα γνωρίζουν και αυτοί. Για όλες τις υπόλοιπες πληροφορίες, χρειάζεται κι εμείς να παρατηρήσουμε τον φυσικό κόσμο, ο οποίος καδράρεται στα πλάνα του Carruth από πολύ κοντά, ελαχιστοποιώντας το βάθος πεδίου.

 

Κύρια θεματική, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, είναι η έννοια του ελέγχου. Η Kris και ο Jeff βρίσκονται στο επίκεντρο μιας διαδικασίας, που δεν γνωρίζουμε ούτε τις απαρχές της αλλά ούτε και το μέλλον της και που ενδεχομένως να ήταν και η παντοτινή τάξη των πραγμάτων. Για την ακρίβεια, αυτή η κυκλική προσέγγιση του κόσμου είναι και η κινητήριος δύναμη της ταινίας. Ο Carruth εστιάζει την κάμερά του σε όλες εκείνες τις λεπτομέρειες, που δείχνουν την περιέργεια του ανθρώπου για την ανακάλυψη των δομών του κόσμου. Τα αγγίγματα, οι ήχοι της φύσεις, οι ακτίνες του ήλιου, οι μικρές αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ανθρώπων, ποιος είναι θύτης και ποιος είναι θύμα, αν υπάρχει κάποια ανώτερη δύναμη που μας ελέγχει, αν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία, όλα εισάγονται σε ένα ευρύτερο οικουμενικό πλαίσιο, ανοιχτό προς επεξήγηση.

 

Ουσιαστικά, το Upstream Color είναι μια ταινία που κάποιος πρέπει να δει για να συνειδητοποιήσει περί τίνος πρόκειται. Ολόκληρη η κριτική θα μπορούσε απλά να συνοψιστεί σε ένα “πήγαινε, ρε φίλε, δες το, τρέξε“. Ο Shane Carruth επαναστάτησε ανοίγοντας νέους αφηγηματικούς δρόμους, όμως, τίποτα, ίσως, να μην είχε την ίδια δύναμη χωρίς την ερμηνεία της Amy Seimetz, που όντας και η ίδια σκηνοθέτις μάλλον την βοήθησε να συμμεριστεί το όραμα του Carruth.

 

Όπως αναφέρεται και στο Walden, το βιβλίο του Henry David Thoreau, που παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην όλη ανάπτυξη της ιστορίας, “Rather than love, than money, than fame, give me truth.” Κι εκεί, ίσως, βρίσκεται η ψυχή του Upstream Color.

                                                                                            Πηγή: http://www.theframegame.gr                      

Δείτε την από εδώ